Ogar Polski

W literaturze nazwa Ogar po raz pierwszy pojawia się w „Księgach o gospodarstwie” wydanych w 1549 roku. Następnie w 1609 roku ukazało się dzieło Jana hrabiego Ostroroga „O psach gończych i myślistwie z nimi”, którego pełne wydanie zostało opublikowane w 1619 roku pod nazwą „Myślistwo z Ogary”. Jest to pierwszy podręcznik kynologiczny wydany w Polsce, w którym zawarte są instrukcje dotyczące żywienia, hodowli i polowań z psami. Ogary różniły się eksterierem (wyglądem), ale cechą wspólną był sposób pracy w łowisku.

Nie wiadomo dokładnie skąd pochodzi nazwa Ogar. Niektóre źródła podają, że słowo to dotyczy umaszczenia – podżarte, natomiast inne, że nazwa Ogar związana jest z ich grą podczas gonu – specyficzny dźwięk wydawany podczas pogoni za zwierzyną.

We Francji po raz pierwszy Ogary pojawiły się w XIX w. dzięki Ksaweremu Branickiemu, polskiemu politykowi i emigrantowi, który zachwycony pracą tych psów w łowisku przywiózł parę hodowlaną z hodowli Piotra Ordy.

Zawirowania wojenne sprawiły, że na ziemiach polskich było coraz mniej Ogarów. Pierwsza powojenna hodowla „z Kresów” oparta na psach sprowadzonych z wileńszczyzny przywróciła Ogary zarówno do łowisk jak i na ringi wystawowe, co umożliwiło rozwój rasy i kolejnych hodowli. Ogar Polski został zarejestrowany przez FCI w roku 1966 pod numerem 52. W latach 80tych XX wieku ponownie nastąpił kryzys w rasie, znacząco osłabło zainteresowanie i spadła liczebność Ogarów. Obecnie rasa cieszy się dużą popularnością również wśród osób niepolujących.

Ogar Polski to pies gończy średniej wielkości. Według klasyfikacji FCI należy do grupy VI. Charakterystyczna cechą rasy są dźwięki wydawane podczas pogoni za zwierzyną lub na gorącym tropie. Mówi się, że Ogar w gonie nie szczeka, Ogar gra. Po kilku polowaniach przewodnik poznaje swojego psa i potrafi rozpoznać na podstawie wydawanych dźwięków za jaką zwierzyną podąża pies. Ponieważ Ogar inaczej gra na tropie dzika a inaczej na tropie jelenia. Można też usłyszeć różnice pomiędzy gonem na gorącym tropie a oszczekiwaniem na oko czy osaczaniem. Jako pies gończy pracuje na tropach zająca czy lisa, ale przede wszystkim zwierzyny grubej, która znajduje się w łowisku. Ogar w pracy charakteryzuje się odwagą i wytrwałością. Pracuje dokładnie i utrzymuje dystans ze zwierzyną, co pozwala na bezpieczne wypracowanie strzału. Ogary najlepiej pracują w sforach i złajach, kiedy jeden zacznie grać pozostałe psy dołączają do niego na zew i razem podążają po tropie, żeby wspólnie osaczyć zwierzynę lub przekierować ją na linię myśliwych.

W związku ze zmianami jakie zachodzą w prowadzeniu gospodarki rolnej oraz łowieckiej zmieniają się również wymagania dotyczące pracy psów. Istnieje coraz mniej terenów, na których Ogar może swobodnie gonić zwierzynę na długich dystansach. Doskonale sprawdzają się również jako tropowce czy dzikarze. Piękne są również polowania indywidualne, podczas których psy wyprowadzają zwierzynę na myśliwego.

Praca Ogarów w łowisku dostarcza wielu wspaniałych wrażeń. Przede wszystkim najpiękniej prezentują się właśnie w lesie, gdzie pokazują i rozwiją swoje największe atuty. Podczas gonu oprócz wrażeń wizualnych (sylwetka Ogara w gonie zachwyca), dźwiękowych (gra) polowanie z Ogarami pobudza zmysły, myśliwy nie czeka biernie na pojawienie się zwierzyny, ale może się przygotować do oddania bezpiecznego strzału.

Ogary to psy bardzo wdzięczne o łagodnym charakterze, ale jednocześnie uparte i bardzo inteligentne. Szybko się uczą i chętnie współpracują. Mimo pewnej niezależności potrzebują i dążą do kontaktu z człowiekiem. Dostosowują się do każdych warunków, mogą mieszkać zarówno w kojcach jak i w domach. Pielęgnacja nie sprawia większych problemów, szata jest łatwa w utrzymaniu. Świetnie sprawdzają się jako psy rodzinne lub stróżujące jednak ich największą pasją jest łowiectwo.

Hodowla Ogarów Polskich daje mnóstwo satysfakcji i radości. Przede wszystkim są to piękne zwierzęta, które zachwycają zarówno wyglądem jak i charakterem. Jest wiele korzyści płynących z hodowli psów rasowych, każdy hodowca z pewnością ma długą listę zalet.

Dla mnie hodowla Ogarów to przede wszystkim nauka zależności jakie panują w przyrodzie oraz pełen wachlarz emocji. Radość podczas narodzin kolejnych szczeniąt i nostalgia, kiedy nadchodzi czas pożegnań. Obserwacja jak z małych i nieporadnych szczeniaków wyrastają dumne i piękne psy o bystrych spojrzeniach. Największą nagrodą dla hodowcy są wiadomości od właścicieli, którzy są zachwyceni ich temperamentem i pracą w łowisku oraz zakochują się w rasie, mimo trudnego charakteru. Ogary to bardzo inteligentne psy, są niezależne, ale potrzebują kontaktu z człowiekiem. Czasem potrafią doprowadzić do łez jednak ich miłość wszystko wynagradza.

Hodowla to przede wszystkim nauka budowania relacji zarówno z psami jak i z ludźmi. To spotkania z miłośnikami kynologii podczas wystaw, konkursów czy polowań. Hodowla to również bezcenne lekcje pokory, nie zawsze wszystko da się przewidzieć.

NK, styczeń 2021